ความจริงแล้วพุทธศาสนาไม่เสื่อม ตัวบุคคลต่างหากที่เสื่อม ปัญหาอยู่ที่ว่า บุคคลที่เสิ่อมนั้นใช้เครื่องแบบและรูปแบบของศาสนาเป็นเครื่องมือหากินหาผลประโยชน์บนพื้นฐานศรัทธาของชาวบ้าน ฝ่ายชาวบ้านเองรู้ทั้งรู้ก็ปล่อยเลยตามเลยเข้าทำนอง”ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์ ” อย่างนี้สถานการณ์ของพุทธศาสนาคงจะย่ำแย่ คนทำบุญก็ต้องเลือกให้เหมาะทั้งบุคคลและกาลเทศะไม่เปิดโอกาสให้พวกห่มผ้าเหลืองหากินอย่างลอยนวล
นักบวชหากินที่ประพฤติละเมิดพระธรรมวินัยอย่างชัดแจ้งมีโทษเพียงให้สึก กฎหมายบ้านเมืองไม่มีสิทธิ์ไปลงโทษอะไรได้ที่หลอกลวงชาวบ้านผูกดวงสะเดาะเคราะห์ หากินกันเป็นล่ำเป็นสันหริอใช้สถานที่วัดเป็นแหล่งหากิน(เอาวัดเป็นวิก)ในรูปแบบต่างๆก็ไม่มีใครทำอะไรได้
ความมัวหมองของพระพุทธศาสนาที่เกิดจากพวกโล้นห่มเหลือง(โจรโพกผ้าเหลือง)ซึ่งไม่ได้ศรัทธาเลื่อมใสในพุทธธรรม บวชเพื่อหาช่องทางทำมาหากินนักบวชประเภทนี้มีอยู่จำนวนมาก พระพุทธศาสนาเกิดขึ้นและเจริญรุ่งเรืองในประเทศอินเดีย แต่ปัจจุบันพระพุทธศาสนาในอินเดียเหลือเพียงร่องรอยความเจริญในอดีต(อยุธยาแห่งความหลัง)ที่เป็นเช่นนี้ เหตุสำคัญประการหนึ่งก็เนื่องจากปัจจัยภายในคือนักบวชประพฤติตนไม่ต่างไปจากฆราวาส ผู้คนจึงถอยศรัทธาจากค่อยๆ เสื่อมทวีความรุนแรงถึงขั้นสูญไปหมดเลยมีปัจจัยอีก4ประการคือ สาวกวิกล ประชาชนวิบัติ พระมหากษัตริย์ขึ้นหน้า ศาสนาพิการ
“สาวกวิกล” ก็คือพระภิกษุประพฤตินอกธรรมวินัยดังกล่าวแล้ว พวกนอกศาสนายกมารุกรานเข่นฆ่า
“ประชาชนก็ถึงกาลวิบัติ” อีกทั้ง”พระมหากษัตริย์ก็ยังนับถือลัทธิอื่นไม่นับถือพุทธศาสนา”
“ศาสนาจึงพิการถึงตาย” เมืองไทยพระพุทธศาสนาอยู่ได้เพราะมีพระมหากษัตริย์นับถือพุทธศาสนา ถ้าไม่มีพระมหากษัตริย์หรือพระมหากษัตริย์ไม่นับถือแล้ว ก็คงเป็นเหมือนประเทศเพื่อนบ้านของเรา เช่น เขมร ลาว เป็นต้น
